تهی پشت

لغت نامه دهخدا

تهی پشت. [ ت ُ پ ُ ] ( ص مرکب ) کنایه از پوچ و بی مغز. ( آنندراج ). کاواک. میان تهی :
فلک از نعره کوس تهی پشت
گرفته گوش مهر و مه به انگشت.حکیم زلالی ( از آنندراج ).