معنی تئوکریتوس

تئوکریتوس

لغت نامه دهخدا

تئوکریتوس. [ ت ِ ءُ ] ( اِخ ) از مقربین «کاراکالا»امپراتور روم است. وی هنگامی که از طرف امپراتور مأمور سرکوبی و تنبیه ارامنه ارمنستان گردید، شکست خورد ( 215 م. ). رجوع به ایران باستان ج 3 ص 2519 شود.

دانشنامه عمومی

تئوکریتوس ( زبان یونانی: Θεόκριτος؛ قرن سوم پ. م. – بعد از ۲۶۰ پ. م ) شاعر یونانی قرن سوم پیش ازمیلاد بود که با شعرهایش در ادبیات شبانی شناخته می شود.
فقط ده قطعه از سی و دو قطعه شعری که از تئوکریتوس به ما رسیده است اشعار شبانی هستند، ولی همین ده قطعه او را به نام شاعر پاستورال مشهور ساخته اند. او در سال ۲۷۶ به اسکندریه سفر کرد.