بکاه

لغت نامه دهخدا

( بکاة ) بکاة. [ ب َ ] ( ع اِ ) بکاءة. یکی بَکاء یک گیاه بکاء. ( ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ).
بکاة. [ ب َ ] ( ع اِ ). بکاءة. یکی بکا و بکاء. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). رجوع به بکا و بکاء شود.
بکاة. [ ب ُ ] ( ع اِ ) ج ِ باکی. ( از اقرب الموارد ). رجوع به باکی شود.