لغت نامه دهخدا بویندگی. [ ی َ دَ / دِ ] ( حامص مرکب ) بوی داشتن. دارای رایحه و عطر بودن : در آن گلستان چشمه روشن است خوش آبی ببویندگی چون گلاب.اسدی.
