لغت نامه دهخدا
بوذ. ( اِخ ) کوهی است به سراندیب که آدم علیه السلام بر وی هبوط کرد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). بعضی جبل نوذ را که بهند است و گویند آدم بدان جا هبوط کرده است ، بوذ ضبط کرده اند. رجوع به راهون شود. ( یادداشت بخط مؤلف ).
بوذ
بوذ. ( اِخ ) کوهی است به سراندیب که آدم علیه السلام بر وی هبوط کرد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). بعضی جبل نوذ را که بهند است و گویند آدم بدان جا هبوط کرده است ، بوذ ضبط کرده اند. رجوع به راهون شود. ( یادداشت بخط مؤلف ).
