لغت نامه دهخدا
بوبو. ( اِ ) شانه سر و هدهدو آنرا مرغ سلیمان هم گفته اند. ( برهان ). هدهد. ( اوبهی ) ( حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ). بوبک :
فرق سر او باد به ده شاخ چو بوبو.سراج الدین قمری.رجوع به پوپک شود. || در بعضی جاها، زنان ، خواهر خود را بوبو خوانند. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). || ( اِ صوت ) صدای شانه بسر :
وصال بلبل با گل هنوز نابوده
بخیره شور برآورده شانه سر بوبو.نزاری ( از رشیدی ).رجوع به پوپک شود.