لغت نامه دهخدا برحاء. [ ب ُ رَ ] ( ع اِ ) شدت تب و جز آن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || سختی. ( ناظم الاطباء ).- برحاء وحی ؛ رنج و نشان وحی.
