ببنی

لغت نامه دهخدا

ببنی. [ ب َ ی ی ] ( ص نسبی ) منسوب به ببنة، شهری نزدیک بامئین. ( از معجم البلدان ). منسوب به ببنه است نزدیک بادغیس هرات. ( از انساب سمعانی ).
ببنی. [ ب َ ب َ ی ی ] ( اِخ ) ابوعبداﷲ محمدبن بشربن علی ببنی از رواة حدیث بود. ( از معجم البلدان ).

فرهنگ فارسی

یکی از محدثان باشد

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
ب (۲۶۴۹ بار)بنو (۱۶۴ بار)