لغت نامه دهخدا بانگ کنان. [ »ُ ] ( ق مرکب ) فریادزنان. بانگ کننده.غران. آواکنان : و ایشان را [ مردم جیرفت را ] رودیست تیز همی رود بانگ کنان. ( حدود العالم ).
