ابوثور

لغت نامه دهخدا

ابوثور. [ اَ ث َ ] ( اِخ ) نام قلعه ای بصقلیه.
ابوثور. [ اَ ث َ ] ( اِخ ) ابراهیم بن خالدبن ابی الیمان الکلبی. مولد او بغداد. وی نخست در فقه از اصحاب رأی بود و پس از آنکه در بغداد درک صحبت امام شافعی کرد از طریقه عراقیان بگشت و مذهب شافعی گرفت و سپس خود عقایدی خاص در مذهب شافعی با دید کرد که میتوان آن را طریقه دیگری از مذاهب عامه بشمار آورد. و فقهای ارمینیه و آذربایجان تا قرن چهارم بر مذهب او بودند. وفات وی به سال 240 یا 246 هَ. ق. بود. او راست : کتاب احکام القرآن. کتاب الطهاره. کتاب الصلاة. کتاب الصیام. کتاب المناسک.
ابوثور. [ اَ ث َ ]( اِخ ) کنیت عمروبن معدیکرب. رجوع به عمرو... شود.

فرهنگ فارسی

نام قلعه بصقلیه

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اَبو ثور، ابراهیم بن خالد بن ابی الیمان کلبی (د ۲۴۰ق/۸۵۴م)، فقیه بغدادی که خود مذهبی مستقل داشت.
گفته شده که کنیه وی ابوعبداللّه بوده است. در برخی از منابع تولد او را در حدود ۱۷۰ق/۷۸۶م دانسته اند.
بهره علمی
ابوثور در مجلس محدثان عُلیّه، وکیع بن جراح و عبدالرحمن بن مهدی به فراگیری حدیث پرداخت و نزد فقیهان بغداد از پیروان ابوحنیفه فقه آموخت. به هنگام ورود شافعی به بغداد (۱۹۵ق) وی در زمرۀ ملازمان درس او درآمد و فقه قدیم شافعی را از او فرا گرفت. ابوثور تا آن جا مورد احترام معاصران خود بود که فقیهی چون احمد بن حنبل او را در کنار سفیان ثوری قرار داده و بنابر حکایتی، در پاسخ یک سؤال فقهی، پرسش کننده را به ابوثور احاله کرده است.
وثاقت ابوثور
در حدیث، کسانی چون نسایی ، ابن حبان و خطیب بغدادی او را مورد وثوق شمرده اند و روایات وی در کتب معتبر حدیث چون سنن ابو داوود و سنن ابن ماجه وارد شده است. محدثان ناموری مانند ابوداوود سجستانی ، ابن ماجه قزوینی ، ابوحاتم رازی و ابوالقاسم بغوی از او حدیث شنیده اند.
شاگردان
...