الباء

لغت نامه دهخدا

الباء. [ اِ ] ( ع مص ) فله خوراندن قوم را. و گویند البأت الجدی ؛ یعنی فله خورانیدم بزغاله را. ( منتهی الارب ). فله دادن گوسفند بچه را. ( تاج المصادر بیهقی ). || جوشانیدن فله را. ( منتهی الارب ). || شیر نخستین دادن مادر بچه را. || فله توشه دادن کسی را. || بچه را نزد سرپستان بستن تا شیر نخستین خورد. || بسیار فله شدن قوم. ( منتهی الارب ). خداوند فله بسیار گشتن. ( مصادر زوزنی ) ( تاج المصادر بیهقی ).
الباء. [ اَ ل ِب ْ با ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ لبیب. ( منتهی الارب ). رجوع به لبیب شود.
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال شمع فال شمع فال اعداد فال اعداد فال احساس فال احساس فال ورق فال ورق