اجاره داری

لغت نامه دهخدا

اجاره داری. [ اِ رَ/ رِ دا ] ( حامص مرکب ) استیجار.

فرهنگ فارسی

۱ - عمل اجاره دار ۲- کرایه دار ملک بودن مستائ جر بودن استیجار متصرف و ضابط ملک بودن . ۳ - زمین دار بودن .
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم