معنی بابادی | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

بابادی. ( اِخ ) شعبه ای از طایفه هفت لنگ ایل بختیاری است. ( جغرافیای سیاسی کیهان ص 74 ).
بابادی. ( معرب ،اِ ) فلفل. ( تذکره ضریر انطاکی چ مصر ). و آن مصحف باباری است و در تحفه حکیم مؤمن و فهرست مخزن الادویه و برهان هم باباری آمده است. رجوع به باباری شود.

دانشنامه آزاد فارسی

طایفۀ بزرگ و قدیمی لر، از ایلات هفت لنگ بختیاری، مرکّب از سیزده تیرۀ بزرگ به نام های شهنی، راکی، حموله/سهونی، پبدنی، احمدمحمودی، سادات منبینی، ململی، سادات، نصیر، گله، گمار، عکاشه، عالی انور. هر یک از این تیره ها به چندین واحد عشایری کوچک تر به نام «تش» و هریک از آن ها به چندین واحد دیگر به نام «اولاد» تقسیم می شوند، به طوری که هم اکنون در این طایفۀ بزرگ، ۵۲ تش و ۱۴۸ اولاد وجود دارد. ییلاق بابادی ها در کوه رنگ و زردکوه بختیاری و قشلاق آنان در بازفت و شیمبار است. بابادی ها احتمالاً از تبار گروهی عرب بصری هستند. اینان در شورش ایلات بختیاری برضد دولت صفویه شرکت داشتند و به دست الله وردی خان سرکوب شدند. قاید یوسف و قاید کمال بابادی، از رهبران این شورش، گریختند و دیگربار، در سلطنت نادرشاه نیز سر به شورش برداشتند. بابادی ها در طول سلطنت قاجاریه غالباً متحد حسین قلی خان ایلخانی و پسرانش بودند. هم اکنون بسیاری از بابادی ها یک جانشین شده اند.