اویان

لغت نامه دهخدا

اویان. [ اَ ] ( اِ ) کوه و جبل. ( ناظم الاطباء ). ماه وسط پاییز. ( ناظم الاطباء ). ابان.
اویان. ( اِ ) ج ِ اویَه. ( ناظم الاطباء ).
اویان. [ اَ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان شهرنوبالا ولایت باخرز بخش طیبات شهرستان مشهد دارای 295تن سکنه. رجوع به فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9 شود.

فرهنگ فارسی

دهی است از دهستان شهر نو بالا ولایت با خزر بخش طیبات شهرستان مشهد .

فرهنگ اسم ها

اسم: اویان (پسر) (ترکی) (تلفظ: oyan) (فارسی: اویان) (انگلیسی: oyan)
معنی: بیدارشو