لغت نامه دهخدا المستغاث. [ اَ م ُ ت َ ] ( ع اِ ) پناهگاه. ملجاء. گریزگاه. || ( صوت ) در مقام استغاثه گویند یعنی مرا پناه دهید و بدادم برسید. الغیاث : و روی بخراشید و المستغاث ای مسلمین آواز درداد. ( سندبادنامه ص 73 ).
