لغت نامه دهخدا استفاه. [ اِ ت ِ ] ( ع مص ) استفاهة. بسیارخوار و سخت نوش گردیدن بعد کم خوراکی. ( منتهی الارب ). نیک واخور آمدن. ( تاج المصادر بیهقی ). || آرمیدن و فرونشستن تشنگی کسی از آب خوردن. ( از منتهی الارب ). || سبک داشتن چیزی را: استفهه استفاهاً. ( منتهی الارب ).
