ابوبکر شبلی

لغت نامه دهخدا

ابوبکر شبلی. [ اَ بو ب َ رِ ش ِ ] ( اِخ ) جعفربن یونس خراسانی. و بعضی نام او را دلف بن جحدر متولد به سامرا گفته اند. او از زهاد و یکی از سران شیوخ متصوفه شاگرد ابوالقاسم جنید و در فقه بمذهب مالک و کتاب موطا را از بر داشت و در کامل بهائی آمده است که اواز بزرگان دماوند ( و بقولی والی آنجا ) بود و از دست یکی از ملوک طبرستان بسفارت بغداد شد و بدانجا طریقت تصوف گزید. وفات او هم در بغداد به 87 سالگی در سنه 334 یا 335 هَ. ق. بود و مدفن او بمقبره خیزران است. کلمات قصار او در زهدیات و مواعظ مشهور است.

فرهنگ فارسی

او از زهاد بود

دانشنامه آزاد فارسی

رجوع شود به:شبلی، جعفر بن یونس (۲۴۷ ـ بغداد ۳۳۴ ق)

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] شِبلی، کنیه اش ابوبکر، ملقب به تاج الصوفیه، عارف و فقیه و شاعر قرن سوم و چهارم است.
دربارۀ نام او و پدرش اختلاف هست؛ او را دُلَف بن جَحْدَر، دلف بن جعفر و جعفر بن یونس خوانده اند،
ابوعبدالرحمن سلمی، طبقات الصوفیه، ج۱، ص۳۳۷، چاپ نورالدین شریبه، حلب ۱۴۰۶/ ۱۹۸۶.
شبلی در ۲۴۷ در سامرا یا بغداد به دنیا آمد و تا پایان عمر در بغداد زیست.
ابوعبدالرحمن سلمی، طبقات الصوفیه، ج۳، ص۳۳۷ـ۳۳۸، چاپ نورالدین شریبه، حلب ۱۴۰۶/ ۱۹۸۶.
برخی
ابوالقاسم قشیری، رساله قشیریه، ج۱، ص۴۱۹، چاپ معروف زریو و علی عبدالحمید بلطه جی، بیروت ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.
...