ابو فارس

لغت نامه دهخدا

ابوفارس. [ اَ رِ ] ( اِخ ) ابن احمدبن محمد الشیخ. هفتمین از شرفای حسنی مراکش ( از 1012 تا 1016 هَ. ق. ). و او با دو برادر خود زیدان و شیخ بن احمد همواره در مخاصمه و کشمکش بود.
ابوفارس. [ اَ رِ ] ( اِخ ) عبدالرحمن بن فارس الأبلق. تابعی است. و از ابی ذر غفاری روایت کند.