لغت نامه دهخدا
- مواظبت کردن ؛ مراقبت کردن. محافظت کردن. مداومت داشتن. پیوسته بر آن بودن. ( از یادداشت مؤلف ) : به صواب آن لایقترکه بر معالجت مواظبت کنی. ( کلیله و دمنه ). تثبیة؛ مواظبت کردن در کاری. ( دهار ).
- مواظبت نمودن ؛ مواظبت کردن. مراقبت و محافظت داشتن. مداومت داشتن. مداومت داشتن در امری. ( از یادداشت مؤلف ) : در کتب طب آورده اند که فاضلترین اطبا آن است که بر علاج از جهت ثواب آخرت مواظبت نماید. ( کلیله و دمنه ). بر مطالعت آن مواظبت نمودی. ( کلیله و دمنه ). هرکه از فیض آسمانی و عقل غریزی بهره مند شد و بر کسب هنر مواظبت نمود... آرزوهای دنیا بیابد و در آخرت نیکبخت گردد. ( کلیله و دمنه ). همچون آن جادویی باشم که بر آن نابکاری مواظبت می نماید. ( کلیله و دمنه ). در طاعت و مطاوعت ایشان به قدر استطاعت و... مواظبت نماید. ( سندبادنامه ص 7 ).
مواظبة. [ م ُ ظَ ب َ ] ( ع مص ) پیوسته بودن بر کاری. ( منتهی الارب )( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). مواکظة. ( تاج المصادر ). مداومت کردن بر کاری. دایم بر یک کار بودن و همیشه کردن کاری و مداومت نمودن بر کاری. ( غیاث ). بر کاری بایستادن. ( تاج المصادر بیهقی ). || تیمار داشتن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). تعهد کردن. || لازم گرفتن. ( منتهی الارب ). و رجوع به مواظبت شود.
