میهه

لغت نامه دهخدا

( میهة ) میهة. [ م َی ْ ی ِ هََ ] ( ع ص )میه. پر از آب مانند کشتی و چاه و جز آن. ( ناظم الاطباء ): رکیة میهة؛ چاه بسیارآب. و رجوع به میه شود.
میهة. [ م َ هََ ] ( ع مص ) موه. ( ناظم الاطباء ). رجوع به موه شود.
میهه. [ هََ ] ( اِخ ) دهی است ازدهستان تنگ گزی بخش اردل شهرستان شهرکرد واقع در 65هزارگزی شمال اردل با 161 تن سکنه. آب آن از چشمه و راه آن مالرو است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 10 ).
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم