میبدی.[ م ِ ب ُ ] ( ص نسبی ) منسوب به میبد. از مردم میبد. میبدی. [ م ِ ب ُ ] ( اِخ ) ابوالفضل. صاحب تفسیر کشف الاسرار و عدةالابرار که در 520 هَ. ق. تألیف شده است. میبدی. [ م ِ ب ُ ]( اِخ ) حسین بن معین الدین. رجوع به حسین میبدی شود.
فرهنگ فارسی
هجری ( ف. ۹٠۴ یا ۹٠۹ یا ۹۱۱ ه.ق . ) در شیراز از جلال الدین دوانی و دیگر استادان زمان علم و ادب و حکمت و تصوف آموخت و بخصوص درهیئت و منطق و فلسفه شهرت یافت . در شعر نیز مهارتی داشت و منطقی تخلص میکرد . از آثار اوست : ۱ - جام گیتی نما به فارسی در حکمت قدیم . ۲ - شرح دیوان منسوب به حضرت امیرالمومنین ( ع ) . ۳ - شرح الهدایه الاثیریه . ۴ - شرح کافیه ابن حاجب در نحو. ۵ - شرح شمسیه در منطق .۶ - شرح طوالع . ۷ - حاشیه تحریر اقلیدس خواجه نصیر الدین طوسی . ۸ - دیوان معمیات و غیره . آدام میتسکیه ویچ ( و . ۱۷۹۸ - ف . ۱۸۵۵ م . ) بزرگترین شاعر رومانتیک ابوالفضل صاحب تفسیر کشف الاسرار و عده الابرار . که در ۵۲٠ هجری تالیف شده است .
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] میبدی (ابهام زدایی). میبدی ممکن است اشاره به اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • حسین بن معین الدین میبدی یزدی، ملقب به کمال الدین و متخلص به منطقی و مشهور به معلم یزدی• رشیدالدین ابوالفضل میبدی، مؤلف کتاب کشف الأسرار و عدة الأبرار• سیدعلی بن محمدعلی میبدی، فقیه، اصولی، شاعر، لغت دان و از مفاخر علمای قرن سیزده و چهاردهم هجری• محمد فاکر میبدی، قرآن پژوه و از چهره های قرآنی معاصر ...
