معنی نیابت دار

نیابت دار

لغت نامه دهخدا

نیابت دار. [ ب َ ] ( نف مرکب ) نایب. قائم مقام. ( ناظم الاطباء ). که در امری بجای دیگری نیابت و اقدام کند. خلف و جانشین :
چاه داری در بن چاهش فکن
ای نیابت دار پور آبتین.خاقانی.وگر خواهی کزین منزل امان آن سرا یابی
امانت دار یزدان را نیابت دار حسان شو.خاقانی.|| گماشته. وکیل. ( ناظم الاطباء ). رجوع به نایب شود.