نصیحت گری

لغت نامه دهخدا

نصیحت گری. [ ن َ ح َ گ َ ] ( حامص مرکب ) عرضه پند و نصیحت. آگاه سازی. ( ناظم الاطباء ). پندگوئی. اندرز دادن. عمل نصیحت گر. رجوع به نصیحت گر شود :
نصیحت گری با خداوند زور
بود تخمی افکنده در خاک شور.نظامی.چو در من گرفت آن نصیحت گری
زبان برگشادم به درّ دری.نظامی.