میان دره

لغت نامه دهخدا

میان دره. [ دَ رَ ] ( اِخ ) دهی از دهستان خرقان شرقی بخش آوج شهرستان قزوین ، واقع در 13هزارگزی راه شوسه با 194 تن سکنه. آب آن از چشمه و راه آن مالرو است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 1 ).
میان دره. [ دَ رَ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان غنی بیگلو بخش ماه نشان شهرستان زنجان ، واقع در 12هزارگزی راه عمومی با 273 تن سکنه. آب آن از چشمه و راه آن مالرو است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2 ).
میان دره. [ دَ رَ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان سدن رستاق بخش کردکوی شهرستان گرگان ، واقع در 10هزارگزی خاور کردکوی با 720 تن سکنه. آب آن از رودخانه و راه آن ماشین رو است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 3 ).
میان دره. [ دَ رَ ] ( اِخ ) نام ایستگاه راه آهن از دهستان علا بخش مرکزی شهرستان سمنان و آن اولین ایستگاه سمنان به دامغان در کیلومتر 18 است سکنه آن همان کارمندان ایستگاهند. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 3 ).
میان دره. [ دَ رَ ] ( اِخ ) موضعی است میان فیروزکوه و شاهی. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ فارسی

کیلومتری خاور کردکوی واقع است . معتدل و مرطوب است و ۷۲٠ تن سکنه دارد . ده دهستان گرجی بخش داران شهرستان فریدن استان دهم ( اصفهان ) . در ۲۵
موضعی است میان فیروزکوه و شاهی

دانشنامه عمومی

میان دره (کردکوی). میاندره، روستایی در دهستان سدن رستاق شرقی بخش مرکزی شهرستان کردکوی استان گلستان ایران است. در چهار جهت روستا دارای دره های عمیقی بوده و هم اکنون دره جنوبی قسمت اعظم آن پر شده است در شمال آن یک حمام قدیمی بوده که بنای آن از ساروج و خشت و دارای چهار تاقچه گنبدی شکل بوده و در داخل آن یک قسمتش رخت کن و در وسط آن یک حوضی قرار داشته و وقتی از حمام بیرون می آمدن پای خود را داخل آب سرد می شستند در داخل حمام دو حوض بزرگ ( خزینه ) وجود داشت که در یک حوض به صورت عموم در آن استحمام می کردند و در حوض دومی برای شستشوی کامل به آنجا که آبش تمیزتر بود می رفتند و معمولا آب آن گرم تر از حوض اول بود و کتیبه ای داشته که ساخت آن به دوره سلجوقی می رسید متاسفانه تمام آثار این حمام از بین رفته و سنگ کتیبه آن روی کوچه هایی که در زیر حمام جدید ساخته شده قرار دادند این روستا دارای ۴ برنجکوبی که انرژی کوبیدن آن بوسیله آب گرفته می شد و به آن نیز آبدنگ ( اودنگ ) می گفتند. هر وقت برای کوبیدن برنج به کارگاه برنج کوبی می رفتند به زبان محلی می گفتند بوریم اودنگ سر. و نیز دو آسیاب آبی که یکی از آنها مشترک با روستای کلامو بوده است ( روستای کلامو مردمان شان اکثرا داری گاو ( گالش ) و گوسفند بودند و لباسشان از موی گوسفند و کلاه نیز از مو بوده ( دارای کلاه مویی بودن ) و به همین دلیل به آنها کلاه مویی می گفتند این روستا تا سال ۱۳۲۵ دایر بوده و از این سال بدلیل مهاجرت مردمش به روستاهای اطراف نظیر میاندره، دنگلان، کردخیل ( این روستا هم از سال ۱۳۵۰ تخریب شد و مردمش هجرت کردند ) زراع محله، ایلوار، بالاجاده و نیز در بعضی از خانه های روستایی که رضاشاه در دو طرف جاده اصلی تهران به گرگان و مشهد ساخته بود اسکان دادند روستای میاندره در اوایل انقلاب رشد و رونق خوبی پیدا کرد این روستا در دوران صفویه و زندیه هم دارای رشد خوبی بوده تا جایی که علمای بزرگی از قبیل میر سید شریف جرجانی که دارای کراماتی بوده از روستای پیشین کلاته یساقی به این روستا مهاجرت نمود و در دوره صفویه که اصفهان محل درس و بحث علمای بزرگ شد به آن شهر مهاجرت نمود و هم اکنون قبر این عالم بزرگ در اصفهان است و نیز میرزا مهدی خان استرابادی که از علما و اندیشمندان و تاریخ نویسان دوره افشاریه و مخصوصا نادرشاه افشار بوده در این روستا اقامت کرد و کتاب دره نادری و جهان گشای نادری از او می باشد و دیگر علمای دیگر نظیر آخوند بابا شیخ رضا جلالی ( ساکن میاندره ) و نیز شیخ رضا تیمورتاش ( تمرتاش ) از بزرگان زمان صفویه بود از روستای قاسم آباد ( این روستا در سال ۱۳۰۰ تخریب شد ) در دو کیلومتر روستای میاندره قرار داشت به این روستا هجرت کردند بعضی از علما هم به دلیل نا امنی آخر دوره قاجاریه ( قدرت گرفتن خان ها ) و حمله ترکمن ها، به شهرهای بزرگ مثل تهران مهاجرت کردند از قبیل شیخ حسینعلی تمر تاش ( تیمور تاش ) . مردم روستای میاندره اکثرا از قومیت طبری هستند و به زبان طبری سخن می گویند. لهجه مردم میاندره یکی از لهجه های دوازده گانه زبان طبری می باشد که در شرق این منطقه زبانی قرار دارد. [ نیازمند منبع]