لغت نامه دهخدا موکن. [ م َک ِ ] ( ع اِ ) موکنة. ( منتهی الارب ). آشیانه مرغ. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). آشیانه مرغ که بر کوه بود یا بر دیوار. ج ، مواکن. ( مهذب الاسماء ).
