لغت نامه دهخدا
از این در برآید مرادات کس
در فیض یزدان همین است و بس.ملا طغرا ( از آنندراج ).
مراداة. [م ُ ] ( ع مص ) ( از «ر د ی » ) طلب کردن کسی را و مدارا نمودن با وی. ( از منتهی الارب ). مراودة و مداراة. || سنگ اندازی نمودن با قوم. ( از منتهی الارب ): رادی عن القوم ؛ رامی عنهم بالحجارة. ( اقرب الموارد ).
