لغت نامه دهخدا متیه. [ م َ ی َه ْ ] ( ع ص ) زمینی که مردم در آن گم شوند. ( ناظم الاطباء ). متیهة. ( از محیطالمحیط ) ( از منتهی الارب ). و رجوع به ماده بعد شود.
