چگینی

لغت نامه دهخدا

چگینی. [ چ ِ ] ( اِخ ) نام یکی از مشهورترین ایلات اطراف قزوین که ییلاقشان در قاقزان و قشلاقشان در طارم سفلی است. ( از جغرافیایی سیاسی کیهان ص 368 و 369 ). نام طایفه ای از ایلات کرد ایران که قریب دو هزار خانوارند. و در نواحی و اطراف سفیدرود، تنگ گاو شمار، رودخانه کشکان ، رود خرم آباد و کوه مله شبانان سکونت دارند و شغل عمومی آنان تربیت اغنام است.در محل اقامت این طایفه که از مناطق خوش آب و هواست محصولاتی از قبیل مازو، بلوط گزانگبین و قلقاف به فراوانی عمل می آید. ( از جغرافیای سیاسی کیهان ص 66 ).
چگینی. [ چ َ ] ( اِخ ) دهی است از بخش سنجابی شهرستان کرمانشاه که در 5 هزارگزی خاور کوزران و دو هزاروپانصدگزی شمال راه فرعی سنجابی به کرمانشاه واقع است. دشت و سردسیر است و 260 تن سکنه دارد. آبش از چشمه و سراب تیران. محصولش غلات ، حبوبات ، چغندر قند، لبنیات و قلمستان. شغل اهالی زراعت و گله داری و راهش در تابستان اتومبیل رو است. گله داران این محل در زمستان به حدود قصرشیرین میروند. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).

فرهنگ فارسی

نام یکی از مشهورترین ایلات اطراف قزوین که ییلاقشان در قاقزان و قشلاقشاق در طارم سفلی است

دانشنامه عمومی

چگینی (البرز). چگینی یک منطقهٔ مسکونی در ایران است که در دهستان احمدآباد واقع شده است. براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، چگینی ۳۹ نفر جمعیت دارد.

دانشنامه آزاد فارسی

چِگینی
(یا: چِگنی) طایفۀ لر، از طوایف بالاگریوۀ لرستان، مرکب از دو گروه طهماسب خانی و حاتم خانی، ساکن بخش چگینی شهرستان خرم آباد. جمعیت این طایفه در قرون گذشته قریب به ۲هزار خانوار بود. سردسیر چگینی ها در سواحل رودخانه های جاری در بخش چگینی و گرمسیر آنان در کوه پایه ها قرار داشت. گروه هایی از این مردم در طول قرن ۹ق به ناحیۀ کوهستانی طارم زنجان و عده ای نیز در عصر آقامحمدخان به قزوین مهاجرت کردند. اعقاب این مردم همچنان از طارم تا ناحیۀ قشلاق در شهرستان آبیک قزوین سکونت دارند. جمعیت این طایفه در قرن گذشته بالغ بر ۸۵۰ خانوار بود. تعداد چادرنشینان این طایفه ۸۴ خانوار است. در قرن ۱۰ق، مقارن سلطنت شاه طهماسب صفوی، چند صد نفر از چگینی ها، که ظاهراً سرپرستی نداشتند، به دلیل شرارت و خطراتی که آن ها را تهدید می کرد عازم هندوستان شدند، اما به دعوت قزاق خان تکلو، حاکم هرات، در خراسان باقی ماندند. بوداغ بیگ چگینی و پسرانش در عصر شاه عباس از امرای معتبر خراسان بودند. میان طایفۀ چگینی و گروه چینی های دورۀ صفوی، نسبتی وجود ندارد.