نرم گوی

لغت نامه دهخدا

نرم گوی. [ ن َ ] ( نف مرکب ) نرم گو. نرم زبان. نرم گفتار. باادب :
درشتی ز کس نشنود نرم گوی
سخن تا توانی به آزرم گوی.فردوسی.چو کافور موی و چو گلبرگ روی
دل آزرم جوی و زبان نرم گوی.فردوسی.پس آنگاه با هندوی نرم گوی
به سوگند و پیمان شد آزرم جوی.نظامی.