لغت نامه دهخدا
قبعة. [ ق ُ ب َ ع َ ] ( ع ص ) زن نهان شونده. ( از منتهی الارب ): امراءة قُبَعَة طُلَعَة؛ زن که گاهی نهان گردد گاهی پیدا. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
قبعة. [ ق ُ ب َ ع َ ] ( ع اِ ) یا ابن قُبَعَة؛ یعنی ای مرد گول. و این وصف است به حمق. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
قبعة. [ ق ُب ْ ب َ ع َ] ( ع اِ ) جامه پاره است شبیه برنس. ( منتهی الارب ).
