کوه کان

لغت نامه دهخدا

کوه کان. ( نف مرکب ) یعنی کوهکن و کان به معنی کنده نیز آمده و به فتح کاف مرادف کن ، لیکن از ضرورت شعر است. ( آنندراج ). کوهکن. کهکان. ( فرهنگ فارسی معین ) :
ز آرزوی کف راد تو ز کان گهر
گهر برآمد بی کوه کان و بی میتین.فرخی ( از آنندراج ).

فرهنگ عمید

= کوهکن

فرهنگ فارسی

کوهکن کهکان .