معنی ژت | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

ژت. [ ژِ ] ( اِخ ) طائفه ای از سیتهای اروپا. مسکن ایشان نخست در ساحل یمین رود دانوب بود. داریوش کبیر پادشاه ایران با آنان حرب و اسکندر مقدونی با ایشان اتحاد کرد. سرزمینی که سابقاً مسکن ژتها بود امروز به ترانسیلوانی و والاشی و مُلداوی و بسارابی معروف است. ( ترجمه تمدن قدیم فوستل دوکولانژ ص 480 ).

فرهنگ فارسی

یکی از اقوام سکه ( سیت ) که در ساحل راست دانوب سکونت داشتند و با داسها اختلاط یافتند . داریوش بزرگ با ایشان جنگید و اسکندر مقدونی با آنان اتحادی بست. سرزمین ایشان امروزه به ترانسیلوانی والاشی ملداوی و بسارابی مشهور است .
طائفه از سیتهای اروپا . مسکن ایشان در ساحل یمین رود دانوب بود . داریوش کبیر پادشاه ایران با نان حرب اسکندر مقدونی با ایشان اتحاد کرد . سرزمینی که سابقا مسکن ژتها بود امروز به ترانسیلوانی و والاشی و ملداوی و بسارابی معروفست .