هم پیشه

لغت نامه دهخدا

هم پیشه. [ هََ ش َ / ش ِ ] ( ص مرکب ) هم کسب و هم هنر. ( آنندراج ). همکار. حریف. ( یادداشت مؤلف ) :
بپرسیدش از دوستان کهن
که باشند هم پیشه و هم سخن.فردوسی.پروردگار دینی ، آموزگار فضلی
هم پیشه وفایی هم ریشه سخایی.فرخی.تو همشهری او را و هم پیشه ای
هم اندر سخن چابک اندیشه ای.نظامی.بود هم پیشه را هم پیشه دشمن.نظامی.گرگ در دشت و شیر در بیشه
همه هم حرفتند و هم پیشه.اوحدی.

فرهنگ عمید

کسی که با دیگری دارای یک شغل و پیشه باشد، هم شغل، همکار.

فرهنگ فارسی

( صفت ) کسی که با دیگری دریک شغل شرکت داشته باشد هم شغل همکار.