متبرکه

لغت نامه دهخدا

متبرکه. [ م ُ ت َ ب َرْ رِ ک َ / ک ِ ] ( ع ص ) مأخوذ از تازی ، مقدس. ( ناظم الاطباء ). از «متبرکة» عربی. ج ، متبرکات. مقدس. محترم : به روضه متبرکه شاه چراغ رفته. ( مجمل التواریخ گلستانه ).
- اماکن متبرکه ؛ جاهای مقدس مانند خانه خدا و مقابر انبیاء و اولیاء. ( ناظم الاطباء ).
- ایام متبرکه ؛ روزهای میمون و خجسته مانند روز تولد پیغامبر و امامان و روز مبعث.

فرهنگ عمید

= متبرک

فرهنگ فارسی

( اسم ) مونث متبرک جمع : متبرکات : بر وض. متبرک. شاه چراغ رفته ... یا اماکن متبرکه . جا های مقدس مانند : کعبه مقابر انبیا و ائمه . یا ایام متبرکه . روز های میمون و خجسته مانند روز تولد پیغامبر و امامان و مبعث