پندپذیر

لغت نامه دهخدا

پندپذیر. [ پ َ پ َ ] ( نف مرکب ) که قبول اندرز و نصیحت کند. متّعظ :
نیک خواهان دهند پند ولیک
نیکبختان بوند پندپذیر.
عجب از عقل کسانی که مرا پند دهند
برو ای خواجه که عاشق نبود پندپذیر.سعدی.

فرهنگ عمید

پندپذیرنده، آن که گوش به پند و اندرز بدهد: نیک خواهان دهند پند ولیک / نیک بختان بُوَند پندپذیر (کلیله ودمنه: ۱۱۲ ).

فرهنگ فارسی

( صفت ) نصیحت آموز عبرت آموز.