گنج یاب

لغت نامه دهخدا

گنج یاب. [گ َ ] ( نف مرکب ) کسی که گنج پیدا میکند :
چرا روی آن کس که شد گنج یاب
ز شادی برافروخت چون آفتاب.نظامی.

فرهنگ عمید

۱. آن که گنج پیدا کند.
۲. (اسم ) دستگاهی که محل پنهان شدن گنج را مشخص می کند.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه گنج پیدا کند : چرا روی آن کس که شد گنج یاب ز شادی بر افروخت چون آفتاب ? ( نظامی )