گل گر

لغت نامه دهخدا

گل گر. [ گ ِ گ َ ] ( ص مرکب ) طیان. ( مهذب الاسماء ). بنا. راز. گلگیر. گلکار :
همان گل گران را ز نو بار داد
همان خانه ها کرد و خوشه نهاد.شمسی ( یوسف و زلیخا ).چو بر گل گران بدره ها بخش کرد
همه رنگ رخسارشان رخش کرد.شمسی ( یوسف و زلیخا ).مرد سقا و گل گر و حمال
هر سه وان را دلیل دان بر مال.سنایی.کز خاک گورخانه ما خشتها کنند
وآن خاک و خشت دستکش گل گران شود. سعدی.

فرهنگ عمید

= گِلکار
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم