کارزار کردن. [ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) جنگ کردن : کارزار نمودن یا قَفن. تَعَصوُد. اِقتِتال. تَقاتُل. عَیهَلَه. عَوهَلَه. غَیثَمَه. مُعارَکَه. عِراک. عُلعول. مَعمَعَه. ( منتهی الارب ). جِهاد. لَقیَة. ( دهار ). مُقاتَلَه. تَطریف. تَواطُح : موبد موبدان گفت... خود بجنگ ترک توجه کن که هیچ دشمن بدتر از ترک نیست یا خود برو یا سپاه بفرست با سپهسالاری جلد و مبارز تا با وی کارزار کند. ملک هرمز گفت احسنت نیکو گفتی. ( ترجمه طبری بلعمی ). بکن جهد آن تا شوی مردمی مکن با خدای جهان کارزار.ناصرخسرو.در زمی اندر نگر که چرخ همی با شب یازنده کارزار کند.ناصرخسرو.و اینک علی بن ابیطالب ( ع ) برادر من و وصی من است جهاد کندبر تأویل قرآن چنانکه من کارزار کردم. ( مجمل التواریخ و القصص ص 233 ).
فرهنگ فارسی
( مصدر ) جنگ کردن حرب کردن محاربه : [ اصحاب خود را بزبان عجم گفت که بدار زنید یعنی کار زار کنید و بکشید این طایفه را ] . ( تاریخ قم ۸۲ )
