کابو

لغت نامه دهخدا

کابو. [ ب ُ ] ( فرانسوی ، اِ ) نام عامیانه ماهیهای مختلف ، بخصوص نوعی از ماهی کفال که سر بزرگ دارد و در آبهای مدیترانه و قناتهای عمومی زندگانی میکند.
کابو. [ ب ُ ] ( اِخ ) ژان. در اصل ونیزی ( 1451 تا حدود 1498 م. ). || پسر او، سباستین کاب ( متولد در بریستول در 1470 و متوفی پس از سال 1555 م. ) بحرپیمایان نامدار، که در زمان سلطنت هانری هفتم و هانری هشتم ، پادشاهان انگلستان میزیسته و ارض جدید لابرادور را در 1497 کشف کردند.

فرهنگ فارسی

دریانورد ونیزی ( و. ۱۴۵۱ - ف. حدود ۱۴۹۸ م . ) . یا پسر او [ سباستین ] ( و. بریستول ۱۴۷٠ - ف. پس از ۱۵۵۵ م . ) این پدر و پسر در زمان سلطنت هانری هفتم و هانری هشتم پادشاهان انگلستان زندگی می کردند و ارض جدید لابرادوررا در ۱۴۹۷م . کشف کردند .

دانشنامه عمومی

کابو ( به لاتین: Kabo ) یک شهرک و زیستگاه انسانی در جمهوری آفریقای مرکزی است که در اوهام واقع شده است.
کابو ۱۳٬۶۳۷ نفر جمعیت دارد و ۴۲۱ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است.