چاه عبدالرحمن. [ هَِ ع َ دُرْ رَ ما ]( اِخ ) مؤلف فارسنامه ناصری در فصل «چشمه های مشهورمملکت فارس » چشمه ای را بدین نام اسم برده و نوشته است : «در بلوک آباده طشتک بمسافت یک فرسخ و نیم شمال قریه خواجه جمالی در دامنه کوه خُم چاهی است از سنگ سجیلی که در شیراز سنگ کرشکی گویند و معلوم نیست که خدا آفریده است یا تراشیده اند نزدیک پنج ذرع درازا و چهار ذرع گودی آن است. در نزدیکی نوروز در سالهای خشک به اندازه پنج سنگ آسیاب گردان آب از دهن چاه درآید و در سالهای تر گاهی آب این چاه به اندازه پنج شش ذرع جستن کند و آب آن آنچه از زراعت زیاد آید بدریاچه بختگان رود. ( از فارسنامه ناصری ص 319 ).
