پراندوه

لغت نامه دهخدا

پراندوه. [ پ ُ اَ ه ْ ] ( ص مرکب ) سخت غمگین. سخت غمناک. محزون. پرانده. اسیف :
بشد گیو با دل پراندوه و درد
دودیده پر از آب و رخ لاجورد.فردوسی.بزرگان ایران پراندوه و درد
رخان زرد و لبها شده لاجورد.فردوسی.

فرهنگ عمید

سخت اندوهگین، بسیارغمگین.

فرهنگ فارسی

( صفت ) سخت اندوهناکبسیار غمگینپرانده محزون اسیف .