پاکیزه گهر

لغت نامه دهخدا

پاکیزه گهر. [ زَ / زِ گ ُ هََ ] ( ص مرکب ) پاک گهر. پاک نژاد. اصیل. محض. محضه :
میگفت بدندان بتم عقددُرر
من همچو توام لطیف و پاکیزه گهر.؟ای جهاندار بلنداختر پاکیزه گهر
ای مخالف شکر رزم زن دشمن مال.فرخی.

فرهنگ عمید

= پاک گهر

فرهنگ فارسی

( صفت ) پاک گهر
پاک گهر پاک نژاد