سایه نشین

لغت نامه دهخدا

سایه نشین. [ ی َ / ی ِ ن ِ ] ( نف مرکب ) کنایه از کسی که تعب و محنت روزگار ندیده و نچشیده باشد. ( برهان ) ( آنندراج ). || مستور. در پرده مانده. محجوب :
ای مدنی برقع مکی نقاب
سایه نشین چند بودآفتاب.نظامی. || نازپرورده. خسته. کسی که از خستگی و کوفتگی در سایه آرمیده باشد :
خورشید روم پرور ماه حبش نگار
سایه نشین ساحت طوبی نشان اوست.خاقانی.

فرهنگ عمید

۱. کسی که در سایه بنشید.
۲. [مجاز] شخص بی کاره و خوش گذران که به بی کاری و بطالت عادت کرده و تن به رنج و زحمت ندهد.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - کسی که در سایه نشیند . ۲ - کسی که تعب و و رنج روزگار ندیده و نچشیده باشد .