لغت نامه دهخدا
جهان را همه فتنه خویش کرده
به نیکوخصالی و شیرین زبانی.فرخی.وگر کمترم من از ایشان به معنی
از ایشان فزونم به شیرین زبانی.منوچهری.بر او خواند شعری به الفاظ تازی
به شیرین معانی و شیرین زبانی.منوچهری.بپرسیدش اول به آواز نرم
به شیرین زبانی دلش کرد گرم.نظامی.کجا شیرین و آن شیرین زبانی
به شیرینی چو آب زندگانی.نظامی.نباید کز سر شیرین زبانی
خورد حلوای شیرین رایگانی.نظامی.به شیرین زبانی و لطف و خوشی
توانی که پیلی به مویی کشی.سعدی.همه عمر تلخی کشیده ست سعدی
که نامش برآید به شیرین زبانی.سعدی.به شیرین زبانی توان برد گوی
که پیوسته تلخی بردتندخوی.سعدی.تو شیرین زبانی ز سعدی بگیر
ترش گوی را گو به سختی بمیر.سعدی.- شیرین زبانی کردن ؛ گفتن سخنان خوش و دل انگیز. گفتن سخنانی که شنونده را خوش آید :
هم بود شوری درین سه بی خلاف
کاین همه شیرین زبانی می کند.سعدی.
