لغت نامه دهخدا فر و شکوه. [ ف َرْ رُ ش ُ ] ( ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) فر و زیب. جلال و شکوه. بزرگی : پس لشکرگاهی عظیم به فر و شکوه بزد. ( اسکندرنامه منثور ).
