لغت نامه دهخدا
غفرة. [ غ َ رَ ] ( ع اِ ) نوع و هیأت آمرزش ، یقال : غفر اﷲ له غفرةً حسنة. ( ناظم الاطباء ). میتوان قیاساً آن را بنای نوع از غفر دانست.
غفرة. [ غ َ ف ِ رَ ] ( ع ص ) مؤنث غَفِر. ( منتهی الارب ): امراءة غفرة القفا؛ زن با موی پس گردن. ( ناظم الاطباء ). رجوع به غَفِر شود.
غفرة. [ غ ِ رَ] ( ع مص ) غفرةِ خدا ذنب کسی را، آمرزیدن و پوشیدن گناه او را. ( از منتهی الارب ): غفر اﷲ ذنبه غفراً و غِفرَةً حسنة؛ غطی علیه و عفا عنه. ( از تاج العروس ).
غفرة. [غ ِ ف َ رَ ] ( ع اِ ) ج ِ غَفر. ( منتهی الارب ). ج ِ غَفر و غُفر. ( اقرب الموارد ). رجوع به غَفر و غُفر شود.
