خلقا

لغت نامه دهخدا

خلقا. [ خ َ قَن ْ ] ( ع ق ) از حیث خلق. از حیث آفرینش. ( یادداشت بخط مؤلف ): کان اشبه الناس برسول اﷲ خلقا و خلقا و منطقاً.
خلقا. [ خ ُ قَن ْ] ( ع ق ) از حیث خلق. از حیث خو. ( یادداشت بخط مؤلف ): کان اشبه الناس برسول اﷲ خلقا و خلقا و منطقاً.، خلق ا.[ خ َ قُل ْ لاه ] ( ع اِ مرکب ) آفریده خدا. || در تداوم عامیانه ، مردم. ( یادداشت بخط مؤلف ).
- ای خلق اﷲ ؛ ایهاالناس. ای مردمان.

فرهنگ فارسی

از نظر خبق از جهت خوی .
از حیث خلق از حیث آفرینش

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی یَکْبُرُ: بزرگ است (عبارت "أَوْ خَلْقاً مِّمَّا یَکْبُرُ فِی صُدُورِکُمْ " یعنی : یا آفریده ای از آنچه در ذهنتان [حیات یافتنش] سخت و دشوار میآید)
ریشه کلمه:
خلق (۲۶۱ بار)