لغت نامه دهخدا
- دوته طاق ؛ کنایه از ابروی کمان و خمیده :
ز خواب اندر چو برخیزم سیه گردم دوته گردم
از آن جادو و زآن آهو سیه چشمش دوته طاقش.منوچهری.- دوته کردن ؛ خم کردن. دولا کردن. تاکردن. خم دادن. دوتو کردن. خمانیدن :
دردا که همه روی به ره باید کرد
وین مفرش عاشقی دوته باید کرد.( منسوب به ابوسعید ابوالخیر ).با همه نااهلی خود گه گهی
پشت به دیوار دوته می کنم.سپاهانی ( از شرفنامه ).سالک صلیب بتکده سیآت ماست
قدی که در نماز دوته می کنیم ما.سالک قزوینی ( از آنندراج ).- دوته گردیدن ؛ خمیدن. منحنی شدن. دوتا شدن.
