خودکرده

لغت نامه دهخدا

خودکرده. [ خوَدْ/ خُدْ ک َ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) کاری که خود شخص بدون مشورت غیر کرده باشد. ( ناظم الاطباء ) :
بدل گفت خودکرده را چاره نیست
بکس بر از این کار بیغاره نیست.فردوسی.چه بادافره است آن برآورده را
چه سازیم درمان خودکرده را؟فردوسی.کنون آتش ز جانم که نشاند
کنون خود کرده را درمان که داند؟( ویس و رامین ).خودکرده را درمان نیست. ( تاریخ بیهقی ). دل از خراسان و نشابور می بر نتوانست داشت و خودکرده را درمان نیست. ( تاریخ بیهقی ).
همی ندانم چاره فراق و نیست عجب
که هیچ زیرک خودکرده را نداند چار.قطران.انوری خودکرده را تدبیر چیست
زهر خند و خون گری خود کرده ای.انوری.شنیدم که می گفت و خوش می گریست
که این نفس خودکرده را چاره نیست.سعدی.با خود از روی جهل بد کرده
آه از این کارهای خودکرده.اوحدی.- امثال :
خودکرده را تدبیر نیست ، نظیر: خودکرده را درمان نیست.
خودکرده را چه درمان ؟
خودکرده را درمان نیست ، نظیر: خودکرده را تدبیر نیست.

فرهنگ عمید

ویژگی کار نادرستی که خود شخص بدون مداخله و مشورت دیگری انجام داده است.

فرهنگ فارسی

کاری که خود شخص بدون مشورت غیر کرده باشد .
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم