شانه گر

لغت نامه دهخدا

شانه گر. [ ن َ / ن ِ گ َ ] ( ص مرکب ) که شانه سازد. که شانه تراشد. که شانه درست کند. مرادف شانه تراش است. ( از بهار عجم ) ( آنندراج ) : منشار این کار منشاری بود باریک و تیز لطیف تر از منشار شانه گران. ( ذخیره خوارزمشاهی ).
بمن تا بت شانه گر شد دچار
مرا روز و شب شانه بینی است کار.طاهر وحید ( از بهار عجم ).

فرهنگ عمید

شانه ساز، شانه تراش، کسی که شانه می سازد.

فرهنگ فارسی

که شانه سازد که شانه تراشد